آئین مستان

حسین من، حسین من

وقتی برای گریه دلم تنگ میشود

لب با دم حسین هماهنگ میشود

ای بهترین بهانه برای گریستن

بی تو برای گریه چه بی رنگ میشود

كافی است لحظه ای دلم از تو جدا شود

دیگر كُمیت زندگی ام لنگ می شود

حسین جان ای آبروی دو عالم

نگین سلیمان به حلقه ی خاتم

تنم پر درده چشام زخمی

ببین كه شده هر دو پام زخمی

با حیرت نگاهت كنم امشب

بازم تو آوردی برام زخمی

با این دست زخمی، با این چشم زخمی

به این موی زخمی، زدم شونه

تا كه تو بیایی، به دردم شفایی

اومدی بابایی به ویرونه

شده شام من كربلا بی تو

كتك بود و سیلی بابا بی تو

بمیرم كه داره لب خشكت

میگه تشنه ی قدری آبی تو

تو سردار بی بدنی

من الذی ایتمنی

حسین وای، حسین وای

با این چادر خاكی با این زخمها

دیگه شدم انگار مثل زهرا

تو  خواب دیدمت اومدی پیشم

الهی نباشه بازم  رؤیا

غمی تو چشامه

رو نیزه بابامه

كه فكر پاهامه

تو این صحرا

با دستای بسته

با قلبی شكسته

دارم میخونم از تو ای بابا

بابا یه شب از ناقه افتادم

كه عمه رسید باز به فریادم

اگر تو بیایی در آغوشم

خدا میدونه از غم آزادم

تو راحت جان منی

من الذی ایتمنی

حسین وای، حسین وای

دخترم بر تو مگر غیر از خرابه جا نبود

گوشه ویرانه جای بلبل زهرا نبود

رقیه، رقیه تویی هستی بابا

جان بابا خوب شد بر ما یتیمان سر زدی

هیچ‌ کس در گوشه ویران به یاد ما نبود

رقیه، رقیه تویی هستی بابا

دخترم روزی که من در خیمه بوسیدم تو را

ابر سیلی روی خورشید رُخَت پیدا نبود

رقیه، رقیه تویی هستی بابا

جان بابا، هر کجا نام تو را بردم به لب

پاسخم جز کعب نی، جز سیلی اعدا نبود

رقیه، رقیه تویی هستی بابا

دخترم وقتی که دشمن زد تو را زینب چه گفت

عمه آیا در کنارت بود بابا ،یا نبود

جان بابا، هم مرا ،هم عمه ام را می‌زدند

ذره‌ای رحمُ و مروت در دل آنها نبود

دخترم وقتی عدو می‌زد تو را برگو مگر

سیّد سجاد زین‌العابدین آنجا نبود

جان بابا بود، اما دستهایش بسته بود

کس به جز زنجیر خونین، یار آن مولا نبود

دخترم آن شب که در صحرا فتادی از نفس

مادرم زهرا (س) مگر با تو در آن صحرا نبود

جان بابا من دویدم زجر هم می ‌زد مرا

آن ستمگر شرمش از پیغمبر و زهرا نبود*

دخترم من از فراز نی نگاهم با تو بود

تو چرا چشمت به نوک نیزه اعدا نبود

رقیه، رقیه تویی هستی بابا

جان بابا ابر سیلی دیده‌ام را بسته بود

ورنه یک لحظه‌ دل من  غافل از بابا نبود

رقیه، رقیه تویی هستی بابا

* متن هایی با رنگ قرمز مشخص شده اند رو حاج محمدرضا طاهری در مداحی خود نخوانده اند اما چون زیبا بود حیفم اومد نزارمشون.

ارسال شده توسط: ذاکر اهل بیت (ع) بهمن مختاری

شما هم می توانید با تایپ اشعار مذهبی و متن روضه ها و ارسال آن از طریق سه روش: 1- عضویت در سایت و ثبت نام در انجمن 2- ارسال به ایمیل 3- درج آنها در قسمت نظرات اسم خودتان را در زمره خادمین ائمه اطهار علیهم السلام ثبت نمایید.

آسمان دامنم را غرق انجم می کنم

من به حکم عشق بر عالم تحکم میکنم

هر شبی در خواب می بینم که بابا آمده

روی لبهایش تبسم را تجسم میکنم

در دل آغوش و سر بر دوش لب بر گوش او

از میان زلف او با او با او ترنم می کنم

شهر در خواب خوش و من نا خوش و با گریه ام

شام شهر شوم شامی را تلاطم می کنم

عمه احوال مرا با اشک می پرسد ز من

سر به زیر انداخته با او تکلم می کنم

دانه دانه خار بیرون می کشد از پای من

درد دارد، اشک می ریزم، تبسم می کنم

گفتم ای عمه اگر مهمان بیاید سر زده

دست خالی از خجالت دست و پا گم می کنم

گر بیاید در نماز آخرم جای وضو

روی خاک صورت بابا تیم می کنم

چشم یعقوبی من بابا هنوزم به دره

بوی پیراهن تو داره دلم رو می بره

یه دسته گل بنفشه دارم برات می چینم

اگه بیای کنار درد دلات می شینم

دردای منو نگاه تو باید شفا بده

تا که حاجت دل منو امشب خدا بده

مثل همیشه توی آغوشت من رو جا بده

مردم از جدایی، ای پدر کجایی

کاش یه جفت گوشواره از بهشت برا من بیاری

دستای کبودم و تو دست زهرا بزاری

زخمای صورتت رو اشکای من می شوره

بابا چرا رو پلکات خاکستر تنوره

قربون چشات یه بار دیگه تو عمه رو ببین

خیلی دلتنگه روی دامن عمه هم بشین

خیلی توی راه برا خاطر من زمین

مردم از جدایی، ای پدر کجایی

وقتی تو تشت طلا به دندونات چوب می زدن

کاشکی پر خون می شدن به جای تو لب های من

خشت ویرونه میشه سنگ های غسل بدنم

کفن من میشه بابا پاره های پیراهنم

سهم من از شام شده سفره طعنه دشنام

باور نداشتم که بیایی برابرم

امشب تویی برابر من نیست باورم

هرچند بال پرزدنم را شکسته اند

اما برای با تو پریدن کبوترم

دستی نمانده حلقه کنم دور گردنت

مویی نمانده تا بکشی شانه بر سرم

از شعله های بام فقط پلک تو نسوخت

آتش گرفت دامن و سوخت معجرم

حتی برای ناله زدن هم امان نداد

دستی که خورد بر رخم و کرد پرپرم

امشب رسیده ای به تماشای مادرت

امشب رسیده ای به نفس های آخرم

از روزی كه پنجه گرگ رو صورتم ناخن گرفت

دخترت از ترس باباجون دیگه لكنت زبون گرفت

كارم رسید به جایی كه نمیشه راه رفت بی عصا

این پیرزن، سه ساله ی چند روز پیشته بابا

وقتی كه می خورد لگد به پشتم

چند دفعه دور خودم می گشتم

آه و واویلا

خونم حلال قدم هلال زیر چشام كبودیه

چند روزیه شونه سرم سر پنچه یهودیه

بابا برام كفن بیار خشك كن دل مایوسمو

كفن بیار تا ببینه عمه لباس عروسمو

با دشمن تو گفته ام هر چی می خوای

من بزن اینجا دلم خیری ندیده

اما بهم بگید همین چرا سمای اسباتون

بوی تن بابامو می ده

هر شب می گفتم برای زهرا

حكایت تو با نعل اسبا

آه و واویلا